Non entendo, e nunca entenderei, a poesía.
Balbuceos de bonobo.
Un mimo de sombreiro texano e camisa de cadros
tendo un affaire fogoso cunha xiganta invisible.
Referencias privadas de hipsters de primeira xeración,
máis limpos ca un can de carallo roto.
Febles hologramas disolvéndose antes de naceren.
Reflexos perfectos da realidade.
Nunca entenderei a poesía.
Gústame ata que non me gusta,
e non me interesa a túa opinión.
Vizoso e futil, así quero o meu mundo,
as miñas palabras, os meus xestos.
Así quero a miña cama e os seus relatos.
Entenderei algúns trucos de salón,
algunhas fórmulas matemáticas,
entenderei algún xogo point-and-click dos noventa
e outras bolas de neve.
Pero nunca entenderei a poesía,
como tampouco coñezo a historia
detrás da flauta que soa agora mesmo
entrando pola miña fiestra
ás catro da mañá.
Ningún comentario:
Publicar un comentario